Chronische prostaatpijnen komen voor als onderdeel van wat tegenwoordig heet chronische bekkenpijn (chronic pelvic pain).
Er is bij chronische prostatitis en prostaatpijn geen duidelijke bacterie te vinden. Chronische prostaatpijn is geen acute prostaat ontsteking.
Als je bij een acute prostaat ontsteking het vocht uit de prostaat kweekt kom je veel bacteriën tegen. Net zoals je veel bacteriën kan zien bij een acute blaasontsteking. Maar dat is niet het geval bij chronische prostatitis. Toch duidt het woord prostatitis op een ontsteking.
Deze prostaat ontsteking kan vergeleken worden met de gewrichtsontstekingen bij reuma. Daar zijn ook geen bacteriën te vinden. Beiden zijn immuunstoornissen. Dat systeem slaat op hol. Dat op hol slaan en voor zich zelf beginnen van ons immuunsysteem vinden we bij veel verschillende ziekten. Meestal noemen we die ziekten dan met een algemene term auto-immuun ziekten.
Reuma is daar een voorbeeld van, net als de chronische darmontsteking die we colitis ulcerosa noemen, en de ziekte van Crohn. Chronische prostatitis hoort tot deze groep van ziektebeelden. Chronische prostatitis staat niet alleen. Ook chronische blaasontsteking komt veel voor en heeft hoogst waarschijnlijk dezelfde oorzaak, of oorzaken. Het zijn allebei onbegrepen ontstekingen in het lichaam die niet weggaan en waarbij er geen bacterie gekweekt kan worden.
Bij chronische blaasontsteking en chronische prostaatontsteking zijn er drie belangrijke oorzaken gevonden. Allereerst is er een beschadiging van de cellen die de blaas of de prostaat afgrenzen van de inhoud, het zogenaamde urotheel.
Dat urotheel is beschadigd en is doorlaatbaar geworden voor allerlei moleculen die niet de blaaswand of het prostaatweefsel behoren binnen te dringen. Het is als het ware of het beschermende laagje dat de blaaswand en het prostaatweefsel afgrenst kapot is gegaan. Die moleculen leiden ertoe dat irritatie van het weefsel en leiden ook tot irritatie van de dunne zenuweinden in de prostaat of in de blaaswand.
Ten tweede ontstaat er een proces dat neurogene opregulatie heet. Door de irritatie van stoffen die in het weefsel doordringen raken de zenuwuiteinden geprikkeld en ze gaan dan voortdurende pijnprikkels afgeven. Dat proces wordt in het Engels ‘neurogenic upregulation’ genoemd.
Ten derde is er een bepaalde ontstekingscel overactief, de zogenaamde mestcel (in het Engels mastcell). Deze mestcel dringt door in het prostaatweefsel en als die cel geactiveerd is, scheidt de mestcel allerlei ontstekingsbevorderende stofjes af, zoals onder anderen histamine en TNF-alfa. Door die drie factoren ontstaat er een pathologische cyclus, die leidt tot meer en meer beschadigingen van het prostaatweefsel en meer en meer pijn. Als we bijvoorbeeld starten bij de geactiveerde mestcellen, zien we dat de ontstekingsfactoren die door die mestcellen uitgescheiden worden het prostaat weefsel irriteren en beschadigen. Dan ontstaan pathologische processen die de zenuwen irriteren, die zenuwen worden geactiveerd en gaan pijnsignalen afgeven.
In de prostaat wordt dan substantie P geproduceerd, ook een pijn veroorzakende stof. De activatie van de zenuwen en de toegenomen pijnprikkels die de zenuwen geleiden prikkelen op hun beurt cellen zoals de mestcellen, die dan in versterkte mate ontstekingsstofjes zoals histamine afgeven. Al die ontstekingsstofjes irriteren dan weer het prostaat weefsel en leiden tot nog meer beschadigingen. Zo ontstaat de vicieuze cirkel van de chronische prostaatpijn. Er zijn binnen de geneeskunde voor de behandeling van chronische prostaatpijn geen middelen die de oorzaak ervan verminderen, behalve een nieuw, natuurlijk middel. Het lichaamseigen ontstekingsremmende en pijnstillende stofje palmitoylethanolamide (PEA).
PEA remt de mestcel activatie en remt het afgeven van ontstekingsmoleculen door alle cellen in de prostaat die dat soort irriterende stoffen produceren. Het is onze eigen rem op uit de hand gelopen ontstekingsprocessen. Dat stofje PEA wordt bij chronische prostaatontsteking ook in elke cel aangemaakt, maar niet voldoende. PEA is sinds vele jaren beschikbaar als lichaamseigen stof tegen dit soort processen, maar het is eigenlijk alleen door Italiaanse en Spaanse artsen veel gegeven, omdat de werking van PEA in 1993 door een Italiaanse Nobelprijswinnaar ontdekt is, professor Levi-Montalcini. Er is vanaf toen veel in Italië over het stofje te doen geweest. Maar omdat er in de medische wereld weinig interesse is voor Italiaanse artikelen, en omdat het beschikbaar kwam als voedingssupplement, heeft het merendeel van de artsen buiten Italië dit niet meegekregen.
Nu is door het werk van twee kleine organisaties, de Italiaanse organisatie Epitech en de organisatie JP Russel Science PEA bekend geworden in Noord Europa en in toenemende mate in de wereld. Met name sinds het verschijnen van twee grote Engelstalige klinische overzichtsartikelen gaan steeds meer patiënten en artsen PEA inzetten bij chronische pijnen en ontstekingen. De dosering bij chronische pijnen en ontstekingen is drie maal daags 400 mg PEA en het is bewezen dat deze lichaamseigen stof veilig is, en makkelijk gebruikt kan worden naast allerlei andere middelen en pijnstillers, zonder negatieve effecten.
Als je bij een acute prostaat ontsteking het vocht uit de prostaat kweekt kom je veel bacteriën tegen. Net zoals je veel bacteriën kan zien bij een acute blaasontsteking. Maar dat is niet het geval bij chronische prostatitis. Toch duidt het woord prostatitis op een ontsteking.
Deze prostaat ontsteking kan vergeleken worden met de gewrichtsontstekingen bij reuma. Daar zijn ook geen bacteriën te vinden. Beiden zijn immuunstoornissen. Dat systeem slaat op hol. Dat op hol slaan en voor zich zelf beginnen van ons immuunsysteem vinden we bij veel verschillende ziekten. Meestal noemen we die ziekten dan met een algemene term auto-immuun ziekten.
Reuma is daar een voorbeeld van, net als de chronische darmontsteking die we colitis ulcerosa noemen, en de ziekte van Crohn. Chronische prostatitis hoort tot deze groep van ziektebeelden. Chronische prostatitis staat niet alleen. Ook chronische blaasontsteking komt veel voor en heeft hoogst waarschijnlijk dezelfde oorzaak, of oorzaken. Het zijn allebei onbegrepen ontstekingen in het lichaam die niet weggaan en waarbij er geen bacterie gekweekt kan worden.
Urotheel
Bij chronische blaasontsteking en chronische prostaatontsteking zijn er drie belangrijke oorzaken gevonden. Allereerst is er een beschadiging van de cellen die de blaas of de prostaat afgrenzen van de inhoud, het zogenaamde urotheel.
Dat urotheel is beschadigd en is doorlaatbaar geworden voor allerlei moleculen die niet de blaaswand of het prostaatweefsel behoren binnen te dringen. Het is als het ware of het beschermende laagje dat de blaaswand en het prostaatweefsel afgrenst kapot is gegaan. Die moleculen leiden ertoe dat irritatie van het weefsel en leiden ook tot irritatie van de dunne zenuweinden in de prostaat of in de blaaswand.
Ten tweede ontstaat er een proces dat neurogene opregulatie heet. Door de irritatie van stoffen die in het weefsel doordringen raken de zenuwuiteinden geprikkeld en ze gaan dan voortdurende pijnprikkels afgeven. Dat proces wordt in het Engels ‘neurogenic upregulation’ genoemd.
Ten derde is er een bepaalde ontstekingscel overactief, de zogenaamde mestcel (in het Engels mastcell). Deze mestcel dringt door in het prostaatweefsel en als die cel geactiveerd is, scheidt de mestcel allerlei ontstekingsbevorderende stofjes af, zoals onder anderen histamine en TNF-alfa. Door die drie factoren ontstaat er een pathologische cyclus, die leidt tot meer en meer beschadigingen van het prostaatweefsel en meer en meer pijn. Als we bijvoorbeeld starten bij de geactiveerde mestcellen, zien we dat de ontstekingsfactoren die door die mestcellen uitgescheiden worden het prostaat weefsel irriteren en beschadigen. Dan ontstaan pathologische processen die de zenuwen irriteren, die zenuwen worden geactiveerd en gaan pijnsignalen afgeven.
In de prostaat wordt dan substantie P geproduceerd, ook een pijn veroorzakende stof. De activatie van de zenuwen en de toegenomen pijnprikkels die de zenuwen geleiden prikkelen op hun beurt cellen zoals de mestcellen, die dan in versterkte mate ontstekingsstofjes zoals histamine afgeven. Al die ontstekingsstofjes irriteren dan weer het prostaat weefsel en leiden tot nog meer beschadigingen. Zo ontstaat de vicieuze cirkel van de chronische prostaatpijn. Er zijn binnen de geneeskunde voor de behandeling van chronische prostaatpijn geen middelen die de oorzaak ervan verminderen, behalve een nieuw, natuurlijk middel. Het lichaamseigen ontstekingsremmende en pijnstillende stofje palmitoylethanolamide (PEA).
PEA remt de mestcel activatie en remt het afgeven van ontstekingsmoleculen door alle cellen in de prostaat die dat soort irriterende stoffen produceren. Het is onze eigen rem op uit de hand gelopen ontstekingsprocessen. Dat stofje PEA wordt bij chronische prostaatontsteking ook in elke cel aangemaakt, maar niet voldoende. PEA is sinds vele jaren beschikbaar als lichaamseigen stof tegen dit soort processen, maar het is eigenlijk alleen door Italiaanse en Spaanse artsen veel gegeven, omdat de werking van PEA in 1993 door een Italiaanse Nobelprijswinnaar ontdekt is, professor Levi-Montalcini. Er is vanaf toen veel in Italië over het stofje te doen geweest. Maar omdat er in de medische wereld weinig interesse is voor Italiaanse artikelen, en omdat het beschikbaar kwam als voedingssupplement, heeft het merendeel van de artsen buiten Italië dit niet meegekregen.
PEA als supplement beschikbaar
Nu is door het werk van twee kleine organisaties, de Italiaanse organisatie Epitech en de organisatie JP Russel Science PEA bekend geworden in Noord Europa en in toenemende mate in de wereld. Met name sinds het verschijnen van twee grote Engelstalige klinische overzichtsartikelen gaan steeds meer patiënten en artsen PEA inzetten bij chronische pijnen en ontstekingen. De dosering bij chronische pijnen en ontstekingen is drie maal daags 400 mg PEA en het is bewezen dat deze lichaamseigen stof veilig is, en makkelijk gebruikt kan worden naast allerlei andere middelen en pijnstillers, zonder negatieve effecten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten